بهاریّه‌ی دوم - به یک تاریخ قدیمی

روزی می‌آد که خودزندگی‌نامه‌ای بنویسم، پیراسته از تلخی‌ها. فصلی از رجعتِ عشاقِ قدیمی، فصلی از ملاقاتِ رفته‌ها در باران. فصلی از تبِ وحشیِ عشق زیر ماهِ بلندِ تابستان. فصلی تمام در ستایش لبخندِ کودکی. فصلی از آسمان آبی و ابرهای سفیدِ پفکی. چیز دیگه‌ای نمی‌خوام. جز اینکه تو از پله‌های سنگی پایین بیای و دونفری، زیر آفتاب اول صبحِ بهار، پای درختچه‌ی گل سرخ پیر بشیم.